دنیای من

تو چه دنیایی زندگی میکنم؟

راستشو بخوای خودمم نمیدونم.

هرکسی تو یه دنیایی داره زندگی میکنه. درسته که همه مون کنار هم داریم نفس میکشیم، اما زاویه دیدمون نسبت به دنیا زمین تا آسمون فرق داره...

نمیدونم قراره چی بشه. تا کی قراره اینجوری پیش بره. دنیایی که من دارم حس میکنم، خیلی فرق داره با دنیای خوب دیگران. یه جورایی، شدم یه جزیره دور افتاده. عین استرالیا. استرالیا موجوداتی داره که فرق دارن با همه دنیا. چرا؟ چون از وقتی که جدا شده، موجوداتش یه مسیر متفاوت رو واسه تکامل طی کردن. هیچ موقه با بقیه دنیا در ارتباط نبودن. شاید بهترین توصیفی که از خودم میتونم بکنم، همینه.

دور و برم آدمایی رو میبینم که شادن و میخندن. آدمایی رو میبینم که با بهترین دختر دانشکده ازدواج میکنن و میرن. آدمایی که کارای جانبی علمی ای میکنن که من نمیتونم. آدمایی که مسیرشونو مشخص کردن. آدمایی که میدونن دارن کجا میرن. آدمایی که کلی دوست و رفیق دارن. آدمایی که خیلی از چیزارو میبینن که من نمیبینم. احساس کوری میکنم. این حس داره از درون منو میخوره. داره نابودم میکنه.

چی شد که به اینجا رسیدم؟ جایی که هیچ چشم اندازی واسش نمیبینم. من خیر سرم دانشجوی پزشکی ام. میدونی چند هزار نفر دوست دارن جای من باشن؟ من دارم چکار میکنم با خودم؟ این چه زندگی ایه؟ این چه دردیه؟ کجای کارم میلنگه؟ نمیدونم. نمیدونم. حتی اگر بدونم هم نمیدونم چجوری باید درستش کنم...

نمیدونم از کجا شروع کنم بنویسم. از کدوم درد. بدترین قسمتش اینه که هیچکس نمیفهمه دقیقا چی تو دلت میگذره. حالا هرچقدرم من بگم. در نهایت میخونن و میخندن و میرن :) همین...

میدونی؟ خیلی راحت ضربه میخورم. حتی از کسایی که یه زمانی هیچکس آدم حسابشون نمیکرد و من دستشونو گرفتم، از همونا هم ضربه میخورم. دنیای بدیه اون دنیایی که توش راحت ضربه بخوری. دنیایی که به هرچی خواستی نرسی...

مگه من چی خواستم از این دنیا. چارتا رفیق خوب خواستم. یه زن خوب خواستم. یه ذره شادی خواستم. یه ذره احساس خوب خواستم. یه ذره اعتماد خواستم... تهش چی شد؟ هیچی... نه کسی دوستم داشت، نه ...

(ولش کن. ناتموم باقی بمونه بهتره)

الان تو این برهه فقط خدارو دارم که باهاش حرف بزنم... نمیدونم جوابمو میده یا نه... کاش یه جوری جواب بده که بشنوم. بفهمم واقعا حواسش بهم هست. کاش...