درباره‌ی اون شخص خاص...

خدایا، میدونم که میدونی، ولی خب منم مینویسم. چه اشکالی داره...

خدایا... میدونی که دوستش دارم... میدونی که همون اوایل وقتی حرف میزد واقعا واسم با بقیه فرق داشت... مهربونی ای که تو وجودش بود، تو وجود هیچکس دیگه نبود... روشنفکری ای که تو وجودش بود، تو وجود هیچکس دیگه نبود...

خدایا، میدونی که چقدر دوستش دارم...

خدایا، کسی که اون پیامو داده کیه؟ همینه؟ یعنی واقعا راست میگن که دل به دل راه داره؟

خدایا، میدونی خودت که چقدر حالم بده. نمیدونم چرا. شاید ترسِ از دست دادنشه. شاید ترس از اینکه نکنه حالا که میدونم اونم منو دوست داره، رفتارم عوض شه... اصن نکنه در‌ مورد من اشتباه فکر کرده باشه. نکنه وقتی منِ واقعیو شناخت، بره... نکنه به این نتیجه برسه که در حدش نیستم...

خدایا، پسرا باهاش حرف میزنن. بیشتر از همه از "ن" میترسم. ازش بدم میاد و خودتم میدونی چرا. خدایا. تو همه چیو میدونی. خدایا، من همه چیو میسپرم به خودت... منم تلاشمو میکنم ولی فقط به موقه‌ش.. اینکه موقه‌ش کی برسه و چجوری باشه دیگه کار خودته...

خدایا، میدونی چرا همه چیو میسپرم به خودت؟ چون تا حالا هرچیو سپردم بهت، آخرش، دیر یا زود، به بهترین نحو درستش کردی. نمونه بارزش کنکور... یا حتی اینکه بالاخره بهم فهموندی که هستی، گرچه قبول دارم دیر شدنش بخاطر خریت خودمه... خدایا، ایندفعه هم میسپرم به خودت همه چیو... خودتم میدونی از وقتی بچه بودم بهت سپرده بودمش :) دختری که درسش خوبه، مهربونه، عاقله، و مهم‌تر از همه، مؤمنه... اینکه مؤمن واقعی باشه خیلی مهمه... اینکه خودشو نگه داره در برابر اینهمه گرگ... اینا چیزایی نیستن که هرکسی داشته باشه...

خدایا... ایمان من اگه ضعیفه، اگه بیتابی دارم میکنم، اگر هرچی هست، منو ببخش... خدایا من که ادعایی ندارم... من یه بنده‌ی ضعیفم، که اومدم پیش تو که تنها امیدمی... تنها امیدمی... تنها امیدمی... خدایا همونجور که مطمئنم به خاطر دعاهام بوده که تا همینجا اوردیش، خدایا، بازم به خاطر دعاهام، حواست باشه که نپّره... جوری نباشه که بخاطر گناهام ردش کنی بره... من نمازامو میخونم. اگرم بشه اول وقت میخونم... خدایا... کمکم کن... حالم واقعا بده...

خودت همه چیو ختم به خیر کن...

ممنون که هستی... کمکم کن بیشتر بشناسمت، و همین ایمانم هم سست نشه...

ممنون. خدای خوبِ من

خودم. من واقعی...